علائم ام اس چیست؟
علائم و نشانه های ام اس بسیار متفاوت است و به میزان آسیب عصبی و اینکه کدام اعصاب تحت تأثیر قرار می گیرند، بستگی دارد. برخی از افراد مبتلا به ام اس شدید ممکن است توانایی راه رفتن را از دست بدهند، در حالی که برخی دیگر ممکن است دوره های طولانی را بدون هیچ علامت جدیدی تجربه کنند. هیچ درمانی برای مولتیپل اسکلروزیس وجود ندارد. با این حال، درمانها میتوانند به تسریع بهبودی پس از حملات، اصلاح دوره بیماری و مدیریت علائم کمک کنند.
علائم ام اس
علائم و نشانههای مولتیپل اسکلروزیس ممکن است از فردی به فرد دیگر و در طول دوره بیماری بسته به محل رشتههای عصبی آسیبدیده، متفاوت باشد. علائم اغلب بر حرکت فرد تأثیر می گذارد، مانند:
- بی حسی یا ضعف در یک یا چند اندام که معمولاً در یک طرف بدن، پاها و تنه رخ می دهد.
- احساس شوک الکتریکی که با حرکات خاص گردن، به ویژه خم شدن گردن به جلو رخ می دهد.
- لرزش، عدم هماهنگی یا عدم تعادل در راه رفتن
- مشکلات بینایی از جمله: از دست دادن جزئی یا کامل بینایی، درد در حین حرکت چشم، دوبینی طولانی مدت، تاری دید
- لکنت زبان
- خستگی
- سرگیجه
- سوزن سوزن شدن یا درد در قسمت هایی از بدن
- مشکلات در عملکرد جنسی، روده و مثانه
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟
در صورت مشاهده هر یک از علائم بالا به دلایل نامعلوم به پزشک مراجعه کنید.
دوره بیماری ام اس
اکثر افراد مبتلا به ام اس دوره هایی از علائم جدید یا عود را تجربه می کنند که در طی روزها یا هفته ها ایجاد می شود و معمولاً به طور جزئی یا کامل بهبود می یابد. افزایش جزئی در دمای بدن می تواند به طور موقت علائم و نشانه های ام اس را بدتر کند، اما این موارد بعنوان بازگشت بیماری در نظر گرفته نمی شوند. حداقل ۵۰ درصد از مبتلایان به ام اس در طی ۱۰ تا ۲۰ سال پس از شروع بیماری دچار پیشرفت ثابت علائم، با یا بدون دوره های بهبودی می شوند. این نوع ام اس به عنوان MS پیشرونده ثانویه شناخته می شود.
بدتر شدن علائم معمولاً شامل مشکلات حرکتی و راه رفتن را در پی دارد. میزان پیشرفت بیماری در افراد مبتلا به ام اس پیشرونده ثانویه بسیار متفاوت است. برخی از افراد مبتلا به ام اس شروع تدریجی و پیشرفت مداوم علائم و نشانه ها را بدون هیچ گونه عود تجربه می کنند که به عنوان ام اس پیشرونده اولیه شناخته می شود.
علل بروز ام اس
علت مولتیپل اسکلروزیس ناشناخته است. ام اس یک بیماری خود ایمنی در نظر گرفته می شود که در آن سیستم ایمنی بدن به بافت های خود حمله می کند. در مورد ام اس، این اختلال در عملکرد سیستم ایمنی، ماده چربی را که فیبرهای عصبی مغز و نخاع (میلین) را می پوشاند و از آن محافظت می کند، از بین می برد.
میلین را می توان با پوشش عایق روی سیم های برق مقایسه کرد. هنگامی که میلین محافظ آسیب می بیند و فیبر عصبی در معرض دید قرار می گیرد، ممکن است پیام هایی که در امتداد آن رشته عصبی حرکت می کنند، کند یا مسدود شوند. مشخص نیست که چرا ام اس در برخی افراد ایجاد می شود و در برخی دیگر نه. به نظر می رسد ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی نیز مسئول این امر باشد.