آزمایش خون برای تعیین جنسیت
به طور سنتی، تعیین جنسیت جنین با استفاده از تکنیکهای تهاجمی مانند نمونهبرداری از پرزهای کوریونی یا آمنیوسنتز انجام میشود. با این حال، این روشها هنوز هم خطر سقط جنین را در حدود ۱- ۲درصد دارند و تا هفته ۱۱ بارداری نمیتوان انجام داد. همچنین تعیین جنسیت جنین با سونوگرافی قابل اطمینان در سه ماهه اول به دلیل رشد ناقص اندام تناسلی خارجی امکان پذیر نیست.
بنابراین، بر اساس تجزیه و تحلیل مواد ژنتیکی جنین به دست آمده از سلول های جنینی که در خون مادر در گردش هستند، تلاش های بیشتری برای ایجاد روش های تشخیصی قبل از تولد که خطری برای جنین ایجاد نمی کنند، انجام شده است. پیشرفتهای قابل توجهی در غنیسازی و جداسازی سلولهای جنینی برای تجزیه و تحلیل صورت گرفته است، اما بیشتر تکنیکها زمانبر هستند یا به تجهیزات گران قیمت نیاز دارند. علاوه بر این، این سلول ها در پلاسمای مادر بسیار نادر هستند (۱ سلول جنینی در هر ۱۰۶ سلول مادر) و بعید است پس از زایمان، از جمله حاملگی های بعدی، باقی بمانند.
تست غیر تهاجمی DNA جنین بدون سلول (cell-free fetal DNA (cffDNA))
با کشف قطعات DNA جنین بدون سلول (cffDNA) در پلاسمای زنان باردار حامل جنین پسر در سال ۱۹۹۷، تشخیص قابل اعتماد و دقیق به واقعیت تبدیل شد. مطالعات بیشتری نشان داد که غلظت DNA جنین در پلاسمای مادر بسیار بیشتر از غلظت موجود در بخش سلولی است (GEq/ml 25/4 در مراحل اولیه بارداری و GEq/ml 292/2در اواخر بارداری) و پاکسازی cffDNA پس از زایمان از گردش خون مادر سریع با میانگین نیمه عمر ۳/۱۶ دقیقه است.
همچنین، مولکولهای DNA جنین معمولاً کوتاهتر از مولکولهای DNA مادر هستند (بین ۱۹۳ جفت باز تا ۳۱۳ جفت باز). بنابراین می توان آن را با جداسازی اندازه از DNA مادر متمایز کرد. این یافتهها فرصتی برای انجام آزمایشهای ژنتیکی قابل اعتماد بر روی cffDNA استخراج شده از پلاسمای مادر در مراحل اولیه بارداری بدون دخالت حاملگیهای قبلی برای تشخیص غیرتهاجمی پیش از تولد اختلالات ارثی پدر و همچنین تعیین جنسیت جنین فراهم کرده است.
استفاده از cffDNA در پلاسمای مادر برای تعیین جنسیت جنین عمدتاً محدود به توالی هایی است که در ژنوم مادر وجود ندارند مانند SRY، DYS14 و DAZ که روی کروموزوم Y قرار دارند. در مطالعات اخیر، تعیین زود هنگام جنسیت جنین با استفاده از cffDNA می تواند به عنوان یک پیش آزمون غیر تهاجمی برای تعیین اینکه آیا تشخیص تهاجمی قبل از تولد باید بر روی جنینی انجام شود که در معرض خطر اختلالات مرتبط با X است یا خیر، در نظر گرفته شود. بنابراین، هنگامی که جنین در سنین اولیه بارداری زن است، می توان از روش های تهاجمی اجتناب کرد، در حالی که تشخیص قبل از تولد ممکن است فقط برای جنین های پسر انجام شود.